Wycofanie to przedłużanie agonii

Późną zimą Prezes Maliszewski zaczął lobbować pomysł uruchomienia mechanizmu wycofania dla jabłek. Idea spotkała się raczej z niechęcią sadowników, dość powszechne były głosy o patologii poprzednich edycji tego mechanizmu oraz obawy o rozregulowanie krajowego rynku deserowego.

Sam pisałem, że rynek ten – w obliczu embarga białoruskiego – jest dla nas jedynym poważnym rynkiem, a więc należy na niego chuchać i dmuchać i chronić go przed każdym możliwym zamętem. Jednak Związek uporczywie lobbował za wycofaniem, głosząc, że sadownicy tego pragną, choć głosy aprobaty były zdecydowanie w mniejszości, wobec dość powszechnego sprzeciwu dla próby ręcznej regulacji rynku. Pomysł wycofania podchwycił Pan Minister Kowalczyk, jednak urzędnicy Ministerstwa dostrzegli zagrożenie dla rynku jabłek deserowych, poprzez zasypanie popytu krajowego darmową dystrybucją i wymyślili pomysł przerobienia nadprodukcji na koncentrat jabłkowy. Koncentrat jest w cenie, produkcja idzie pełną parą, więc jak może to negatywnie wpłynąć na rynek? Szczerze mówiąc nie wiem czy ten chory pomysł był wynikiem samodzielnej, radosnej twórczości umysłowej naszych urzędników, czy też może efektem lobbingu przetwórni, ale jest to horrendalna głupota. W zasadzie to wszyscy, ale naprawdę wszyscy, rozumieją, że to się nie uda i przetwórnie obniżą cenę skupu (co już uczyniły), czyli efekt wycofania będzie taki, że polski rząd, polscy podatnicy, dopłacą niemieckim i austriackim przetwórniom do przerabiania polskich jabłek. Internet wyje z oburzenia na pomysły Pana Kowalczyka, sadownicy są im przeciwni, więc po co Minister w to dalej brnie?

Szanowni Państwo, jak widzicie na przykładzie wycofania jabłek przez przetwórnie, każda ręczna próba regulacji rynku jest zła. Rynek zawsze odnajdzie swoją równowagę.  Doskonale wiemy, że urzędnicy nie rozumieją rynku, żadnego. Dlatego troską naszego środowiska powinno być trzymanie tych chorych urzędniczych idei z dala od naszego rynku, a nie podrzucanie im pomysłów, o rzekomych prośbach sadowników o urzędniczy ratunek. Tymczasem Związek Sadowników RP lobbował za innymi formami wycofania. Tylko dlaczego za tym lobbował? Na podstawie czyjego mandatu? Zdecydowana większość sadowników nie chce żadnego wycofania. Ludzie rozumieją, że ponowne dosypanie pieniędzy przedłuży tylko agonię branży o kolejny sezon. Nie uratowała niczego poprzednia darmowa dystrybucja w dwóch edycjach, to skąd pomysł, że kolejna edycja wycofania cokolwiek zmieni?

W naszej branży muszą nastąpić radykalne cięcia, które zmuszą do zaniechania produkcji część sadowników. To nie nastąpi, jeśli rząd będzie co chwila kogoś ratował. Jest dość powszechne zrozumienie dla konieczności przejścia przez ten bolesny etap i tego katharsis potrzebujemy jak kania dżdżu. Jeśli pojawią się ponownie jakieś finansowe rekompensaty, to pewnie uratujemy jakieś grono gospodarstw, one przetrwają, lecz w następnym sezonie znowu będziemy się modlić o przymrozki, aby dało się wreszcie żyć z sadownictwa. Powszechne wycofanie to odwlekanie w czasie konieczności, jaką jest odejście z branży części ludzi. Rząd nie może co rok lub dwa ratować naszej branży. Przecież jeśli w maju nie wymrozi kwiatów, to na jesieni czeka nas powtórka. Przecież nie zanosi się, aby Białoruś czy Rosja szybko zniosła embargo. Od września ponownie będziemy kołatali do Ministerstwa czy Brukseli o ratunek? Nic o nas bez nas. Większość branży nie chce żadnego wycofania, większość chce naturalnego oczyszczenia się grona producentów i zmniejszenia podaży na rynek.