Wielkopąkowiecz porzeczkowy (Cecidophyopsis ribis syn. Cecidophyes ribis, Eriophyes ribis, Phytoptus ribis)

Biologia i szkodliwość
Wielkopąkowiec porzeczkowy jest białym roztoczem z rodziny szpecielowatych, o długości około 0,25 mm długości, z 2 parami nóg na przodzie ciała. Szkodnik ten żeruje na porzeczce czarnej oraz innych gatunkach porzeczki. Zimują samice w pąkach. W pąku może znajdować się nawet do 40 tys. szpecieli. W maju z pąków  przechodzą na spodnią stronę liści, gdzie żerują do sierpnia. 1% samic wielkopąkowca porzeczkowego wraca do nowych pąków, gdzie się rozmnaża. Płodność samicy wynosi 50 jaj. W ciągu całego sezonu wegetacyjnego może wystąpić do kilkunastu pokoleń tego szkodnika. Wielkopąkowiec porzeczkowy powoduje nabrzmiewanie pąków oraz ich zasychanie. Z uszkodzonych pąków rozwijają się liście oraz kwiaty znacznie później niż na zdrowych krzewach. Na chorych krzewach owoce są drobne i kwaśne. Krzewy, na których żeruje wielkopąkowiec porzeczkowy są mniej odporne na mróz oraz zawiązują mniej owoców. Szkodnik ten przenosi również choroby wirusowe na porzeczce.

Zwalczanie
W celu określenia progu zagrożenia dla wielkopąkowca porzeczkowego, należy wczesną wiosną w marcu i kwietniu przeszukiwać nienaturalnie nabrzmiałych pąków. Na plantacjach mniejszych niż 2 ha obserwacjami objąć wszystkie krzewy, a na większych plantacjach – co drugi rząd na długości rzędów. Obserwacje należy prowadzić dwukrotnie. Wskazane jest usuwanie i niszczenie porażonych krzewów porzeczek.  Plantacje porzeczek należy zakładać ze zdrowego materiału pochodzącego z kwalifikowanych szkółek. Zaleca się również uprawianie odmian odpornych na wielkopąkowca porzeczkowego oraz rewersję. Obecnie do zwalczania tego szkodnika zarejestrowany jest preparat Ortus 05 SC. Przed jego zastosowaniem należy zapoznać się z etykietą-instrukcją stosowania dołączoną do opakowania.
 

×

×