Wyjście z kryzysu

W zasadzie cały świat zachodni ma jakiś odcień kryzysu w produkcji jabłek, nota bene cały świat zachodni ma po prostu kryzys, porównując go do dynamicznie rozwijających się państw Azji. Również amerykańskie sadownictwo stoi przed poważnymi wyzwaniami, aby zachować dobrą rentowność produkcji. Przy czym mamy tutaj na myśli nie tylko wyjście na zero ale taki zysk, który będzie pozwalał utrzymać ludzi w branży, a nie skłaniał ich do szukania lepszej pracy poza sadownictwem. Warto mieć i u nas na uwadze to, że tak naprawdę nie liczy się to czy gospodarstwo będzie "nad kreską" po zakończeniu sezonu, tylko to jak dochody sadowników będą pozycjonowały się wobec dochodów z innych branż.

Wracając jednak do kwestii dochodowości produkcji jabłek w USA, to na grudniowej konferencji w stanie Waszyngton, przedstawiono kryteria dochodowości produkcji według pożyczkodawców. Uważają oni, że sad dochodowy musi mieć 80 ton z hektara i 0,95 USD/kg przychodu aby potencjalna instytucja finansowa była skłonna skredytować produkcję w gospodarstwie, poniżej tych wartości ryzyko niewypracowania odpowiednich zysków jest zbyt duże aby udzielać kredytu. Większość towarowej produkcji rolnej na świecie finansowana jest z kredytu, tak było zawsze, w zasadzie od początku rolnictwa towarowego. Dla wielu z nas może to brzmieć dziwnie, bo nasza wieś jest zdominowana przez gospodarstwa wywodzące się z gospodarstw chłopskich, gdzie kredyt zawsze był ostatecznością i po prostu kojarzył się z biedą, jednak prawda jest taka, że gospodarstwa chłopskie tylko w niewielkim stopniu produkowały na rynek i w społeczności chłopskiej brak jest zachowań rynkowych, w tym umiejętności zarządzania kredytem. Z resztą do dziś u nas pokutują zachowania wywodzące się z samowystarczalnych gospodarstw chłopskich, a nie z folwarków towarowych. Jak więc amerykańscy sadownicy chcą odpowiedzieć na wyzwanie jakim staje się utrzymanie wysokiej dochodowości swoich gospodarstw? Poprawą oferowanego produktu, czyli jabłek.

Jeff Baldwin of Sage Fruit spoke about the most profitable sizes to target for Washington’s top varieties.

“Our retailers want 64s, 72s, 80s and 88s. After that it gets discounted"

Jak zauważył Pan Jeff Baldwin z zrzeszenia Sage Fruit największe pieniądze zarabiają oni na jabłkach  w rozmiarach 64, 72, 80, 88. Przekładając to na rozmiary w milimetrach chodzi o jabłka 77,5-86,5 mm. Mają więc zamiar cały czas zwiększać udział tych owoców w plonach i minimalizować pozostałe rozmiary, bo tylko tak daje się utrzymywać wysoką rentowość produkcji. Pamiętam z jakim szyderstwem rok temu spotkał się mój artykuł o "sadzie fabryce", a tymczasem świat właśnie dąży do takiego modelu. Gospodarstwo ma produkować jabłka w konkretnym przedziale rozmiarowym, który gwarantuje najwyższe przychody. Ta potrzeba, wyrażana już od kilku lat, grudniowa konferencja nie jest pierwszą odsłoną tej idei a tylko kolejnym potwierdzeniem trendu z USA, objawia się bardzo silnym dążeniem do uzyskania narzędzi pozwalających na uzyskanie perfekcyjnego plonu. Pisałem w roku ubiegłym o aplikacji do liczenia owoców na drzewach, która pozwala na dość wczesnym etapie stwierdzić jak silnie należy przerzedzić drzewa, aby uzyskać pożądany plon. Największe firmy technologiczne świata w to inwestują i to tylko potwierdza, że trend ten nie jest fanaberią, tylko sposobem na zachowanie wysokiej rentowności produkcji jabłek. My też musimy iść w tę stronę. Wszyscy pamiętamy, że gdy 30 lat temu wybraliśmy inną drogę rozwoju sadownictwa niż reszta świata, który sadził Galę czy Red Deliciousa, a my Mutsu lub Ligola, bo to chcieli kupować Rosjanie, to potem zostaliśmy z tym "jak Himilsbach z angielskim". Wiem, że to trudne, że przy olbrzymiej liczbie zmiennych czynników, wpływających na produkcję jabłek to osiągnięcie perfekcyjnego plonu jest prawdziwym wyzwaniem, ale tylko tak będziemy w stanie zachowywać wysoką rentowność naszych gospodarstw, ale także konkurencyjność polskich jabłek na świecie. Na wspomnianej wyżej konferencji padło też stwierdzenie o defoliacji drzew przed zbiorem jako standardowym zabiegu w sadzie. Coś, co u nas dopiero raczkuje, tam już jawi się jako konieczność, bo tak wysokie są wymagania odnośnie wybarwienia jabłek dwukolorowych jak Gala czy Fuji.

Staram się Szanownym Czytelnikom przekazać, że jeśli będziemy usilnie ignorowali trendy rozwojowe sadownictwa w świecie i będziemy iść swoją drogą, gdzie kwestionuje się nawet konieczność przerzedzania albo intensywność nawożenia wapniem, to będzie to droga na pewno łatwiejsza, tak jak dużo łatwiejsza była produkcja Ligola niż Red Deliciousa, ale zaprowadzi nas to dokładnie tam, gdzie zaprowadziła nas produkcja Ligola.